268. تاريخ الطبري - به نقل از عبد اللَّه بن شريک عامري، از امام زين العابدين‏ عليه السلام -: پس از آن که عمر بن سعد بازگشت، امام حسين‏ عليه السلام ياران خود را در نزديکي غروب [شب عاشورا] گِرد آورد. من، بيمار بودم. خودم را به او نزديک کردم تا بشنوم. شنيدم که پدرم به يارانش مي‏فرمايد: «خداي - تبارک و تعالي - را به بهترين گونه مي‏ستايم و او را در خوشي و ناخوشي ستايش مي‏کنم. خدايا! تو را مي‏ستايم که به نبوّت، گرامي‏مان داشتي و قرآن را به ما آموختي و ما را در دين، فهيم کردي و گوش و ديده و دل برايمان قرار دادي و ما را از مشرکان، قرار ندادي.
امّا بعد، من، نه ياراني نزديک‏تر و بهتر از يارانِ خود سراغ دارم و نه خانواده‏اي نيکوکارتر و برقرار کننده پيوند از خانواده خود. خداوند از جانب من به همه شما جزاي خير دهد! هان که گمان دارم از دست اين دشمنان، فقط فردا را داريم. هان! به شما اجازه رفتن دادم. همگي مي‏توانيد برويد که تعهّدي به من نداريد. اين شب است و تاريکي، شما را فرا گرفته است. آن را مَرکب خود کنيد».........